سیب روزگار

همیشه از بادکنک بودن بدم میومد و همیشه هم بادکنک هستم,فکرهم نمیکنم عوض بشم!همیشه هم یادم میره که بادکنک هستم...وقتی تو مسیر بی برنامه ی زندگیه بادکنکیم گاهی یه آینه ی قدی از وسط زمین یاازدل آسمون یادربیشترمواردازوسط یه حباب ظاهرمیشه روبروم,یادم میفته که همیشه یه بادکنک بودم,درحالی که میخواستم یه مشت باشم!یه مشت کوبنده تودهن هرچی باده که بخواد بادکنک رو بازی بده! امروزم یدونه از اون آینه های قدی جلوی راهم سبز شد... ازدل یه اتفاق اجتماعی هم سبز شد! بازیادم افتاد که یه بادکنکم که باد یه عاشق پرم کرده! البته هرآینه ای یه منبع خاصی روبرای پرشدنم یادم مینداز سیب روزگار...ادامه مطلب

بازم انگار وقت نوشتن رسیده... مغزم بازم پر شده.... الگوریتم خاصی نداره...بستگی به دیده ها و ندیده ها...شنیده ها و نشنیده هایی داره که میریزه تو مغزم... بعد کم کم شرو میشه به سرریز کردن...اونوقته که بیشتر سکوت میکنم...بیشتر بی تحرک میشم...گوشه گیر میشم...انگار نمیدونم بااین همه حرف چیکار باید بکنم... اگه مثل الان...وقتش رو داشته باشم که بشینم و خالی کنم مغزم رو,چند وقتی رهایی مهمون روحم میشه...اگه نه که نوشتنی در کار نیست و حرف هام با اشک هام از مغزم میریزن بیرون... الانم مغزم پرشده...از مزه ی پرتقالیه زندگیه رهگذرها...از آسمون نوشیدن بعضی ها...از عکس های کنار دریا...از ت سیب روزگار...ادامه مطلب

گیسوانم  قاب آیینه را طراحی میکنند دوست دارم های شعرم رامهتابی میکنند گیسوانم  لبخند را پیش بینی میکنند لحن شعرهایم را صمیمی میکنند  گیسوانم شب های خرداد را خرمایی میکنند آن بوی دلنشین را برمشامم جاری میکنند گیسوانم از دل یارم حرف بیرون میکشند چون که بحث از چیدن شود قلب یارم را هراسان میکنند گیسوانم باد راکم دیده اند چشم اغیار به آتش نکشیده اند گیسوانم نوازشگر دستان منند میزبان خورشیدک تابان منند  گیسوانم  شعرهایم را بهانه میشوند علت این بی خوابی های شبانه میشوند گیسوانم  شعله ی شکر منند صبح بخیر اول صبح منند گیسوانم  آخرین حرف شعر بی پایان منند سیب روزگار...ادامه مطلب

گاهی گمان میکنم همه ی اطرافیانم ازهمان ابتدای کار همین طور بوده اند,به همین شکل و شمایل و باهمین جزییات... مثلاتصویر #مادربزرگم : فکر میکنم ازهمان روزهای اول زندگی اش چشم های کدر از غبارگذرروزهای عمرش را داشته... فکر میکنم همیشه ی زندگی اش مادربزرگ بوده... بایدبه مخیله ام زحمت بدهم تا بتوانم دراتاق تصویر سازی اش مادربزرگ جوان وپرشور نشاطم راباموهای دراز و برباد داده اش ببینم..... مادربزرگی که هنوز حتی مادرنشده چه برسد به مادربزرگ... مادربزرگی که شایدبرای #شیطنت های زیرزمینی اش صدای قلبش رامیتوانستی حتی ازپشت سرش بشنوی.... مادربزرگی که لابد خودش هرروز ده ب سیب روزگار...ادامه مطلب

در قایق بزرگ و باشکوهی میزیستم فارغ از همه ی آینده....

قایق درهم شکست...

و من چنگ زده بر تکه شکسته ای از همان قایق....

بی صبرانه درانتظار راه فرار هستم....

فرار از غرق شدن درتنهایی....

تصورم این است....

به محض دیدن راه فرار...

تکه ی قایق را رها خواهم کرد....

آه....چه بی رحمانه قایق را رها خواهم کرد...

دیگر به قایق ها اعتماد ......!!!

6/ش/95

سیب روزگار...